در اینجا چند توصیه و راهنمایی برای هدایت بچه ها در انجام تکلیف شب آورده ایم:

1. معلم ها را بشناسید و بدانید دنبال چه چیزی هستند. در جلسات مدرسه، جلسات اولیا و مربیان و ... شرکت کنید و با معلمین بچه ملاقات کنید. در مورد روش های تدریس و روش های تکلیف شب دادن و نحوه کمک خودتان به بچه سوال کنید.

2.مشوق و ناظر باشید. در مورد تکالیف، امتحانات و تست ها از او سوال کنید. او را تشویق کنید و تکالیف تمام شده او را چک کنید و اگر سوالی داشت به او جواب دهید.

3. زمان درسی مشخصی را برنامه ریزی کنید. بعضی بچه ها عصرها و بعد از عصرانه و بازی بهتر درس می خوانند. بعضی بچه ها هم ترجیح می دهند اول شام بخورند و بعد تکالیفشان را انجام دهند.

4. به آنها کمک کنید تا برنامه ریزی کنند. شب هایی که تکالیف سنگین است یا وقتی تکلیف داده شده دشوار است، فرزندتان را تشویق کنید که کارهایش را تقسیم بندی کند. اگر لازم شد برایش برنامه ریزی کنید و هر یک ساعت به او 15 دقیقه استراحت بدهید.

5.چیزهایی که حواسش را پرت می کنند به حداقل برسانید. این یعنی تلویزیون روشن نباشد، موسیقی با صدای بلند نباشد، یا تماس تلفنی نباشد. البته تماس با همکلاسی در مورد تکلیف شب اشکالی ندارد.

6. باید بچه ها خودشان تکلیفشان را انجام دهند. اگر بچه ها خودشان فکر نکنند و اشتباه نکنند، چیزی یاد نمی گیرند. والدین می توانند پیشنهاداتی بدهند و در مسیرها به آنها کمک کنند. ولی این وظیفه خود بچه است که تکالیفش را انجام دهد.

7. محیطی مناسب انجام تکلیف شب مهیا کنید. سعی کنید محلی که بچه تکلیفش را انجام می دهد نور کافی داشته باشد. وسایلی مانند دفتر، مداد،پاک کن و تراش را در دسترس او بگذارید.

8. الگو و نمونه خوبی برای او درست کنید. آیا بچه ها شما را به عنوان فردی که در بودجه اش تعادل ایجاد کرده یا کتاب و ... مطالعه می کند می بینند و می شناسند؟ بچه ها نه به توصیه ها و پندهای شما، بلکه به کارهای شما نگاه می کنند و تقلید می کنند.

9. کار و تلاش او را تحسین کنید. امتحانی که خوب از پس آن برآمده یا پروژه هنری او را روی در یخچال بچسبانید. موفقیت ها و دستاوردهای درسی او را جلوی اقوام و آشنایان بگویید.

10. اگر فرزندتان در مورد تکالیف خود مشکلات دائمی دارد، حتماً کمک بخواهید. با معلم بچه در مورد این موضوع حرف بزنید. بعضی بچه ها چشمشان ضعیف است و خوب تخته را نمی بینند و باید عینک بزنند. بعضی دیگر نیز بخاطر مشکل یادگیری یا اختلال حواس باید معاینه بشوند.

این 7 جمله مخرب را هرگز به کودک تان نگویید

مجموعه: والدین موفق

به کودکان باید نه وعده داد و نه وعده از آنها گرفت. روابط ما با فرزندانمان باید بر اساس اعتماد و اطمینان باشد. وقتی پدر یا مادر برای تأیید گفته خود مجبور است وعده بدهد، یعنی دارد اقرار می‌کند که «وعده داده نشده‌اش» اعتبار ندارد و قابل اعتماد نیست.

مناسب سن خودت رفتار کن!

گاه والدین به رفتار کودک انتقاد می‌کنند، زیرا آن رفتار تأثیر بدی بر بزرگ‌ترها داشته است. در صورتی که رفتار کودک، نشان دهنده احساس درونی اوست و والدین وظیفه دارند احساس کودک را درک کنند. کودک ۶ ساله‌ای که نمی‌داند چه می‌خواهد و گریه می‌کند، یا کودک ۴ساله‌ای که از محدود شدن در صندلی اتومبیل ناراحت است و گریه می‌کند، هر دو متناسب سنشان عمل می‌کنند؛ اگر چه ما انتظار داریم رفتار آنها ما را آزار ندهد. به جای اینکه به کودک بگویید «مناسب سن خودت عمل کن» بگویید: «به نظر می‌رسد خیلی عصبانی هستی»، «می‌دانم وقتی چنین اتفاقی برایت افتاده بسیار ناراحت شده‌ای» این جملات به کودک آرامش می‌دهد و شرایط را قابل تحمل خواهد کرد.

آخر چند بار باید یک چیز را تکرار کنم؟

پدر یا مادری که در استفاده از سخنان نیشدار و طعنه‌آمیز استعداد ذاتی دارد، خطر و تهدیدی جدی برای سلامت روانی کودک به حساب می‌آید. این پدر یا مادر جادوگری است که از واژه‌ها استفاده می‌کند و با بیان این واژه‌ها، مانعی در برابر ایجاد ارتباط موثر برقرار می‌کند و مانع از پدید آمدن رابطه‌ای مثبت بین پدر و مادر با کودک می‌شود. « آخر چند بار باید یک چیز را تکرار کنم؟ مگر تو کری؟ پس چرا گوشت به من نیست؟ …» این پدر و مادرها شاید ندانند که سخنان طعنه‌آمیز و کنایه‌دار جملاتی هستند که برخوردی متقابل طلب می‌کنند. این پدر و یا مادر آگاه نیست که با این اظهار نظرهای توهین‌آمیز، کودک را تحریک کرده و ذهن او را از نقشه‌های خیالی انتقام، پر می‌سازد و در نتیجه باعث مسدود شدن راه ارتباطی بین خود او و کودکش می‌شود.

به تو قول می‌دهم که …

به کودکان باید نه وعده داد و نه وعده از آنها گرفت. روابط ما با فرزندانمان باید بر اساس اعتماد و اطمینان باشد. وقتی پدر یا مادر برای تأیید گفته خود مجبور است وعده بدهد، یعنی دارد اقرار می‌کند که «وعده داده نشده‌اش» اعتبار ندارد و قابل اعتماد نیست. وعده‌ها باعث می‌شوند که توقعات غیرواقعی در کودکان به وجود بیاید. وقتی به کودک وعده داده می‌شودکه او رابه باغ وحش ببرند، او آن وعده را یک تعهد به حساب می‌آورد و فکر می‌کند که براساس این تعهد، در روز موعود نه باران خواهد بارید، نه اتومبیل عیب و ایرادی پیدا خواهد کرد و نه خود او مریض خواهد شد. از طرفی نباید از کودکان وعده گرفت که درآینده رفتاری خوب داشته باشند یا رفتار بدشان را اصلاح کنند. وقتی کودک وعده‌ای ناخواسته می‌دهد، وعده‌ای که متعلق به خود او نیست، در واقع چکی بانکی می‌کشد که در آن بانک اصلاً حساب ندارد. ما نباید مشوق و محرک این قبیل اعمال فریب‌آمیز باشیم.

چـرا مـثـل … نـیستی؟

با مقایسه کـودکـان، آنـهـا احـسـاس مـی‌کـنـنـد در مرتبه پایین‌تری قرار گرفته‌اند و این راه مناسبی برای وا داشتن آنها به فعالیت نیست. زمانی که کودک خود را پایین‌تر از دیگری احساس کند، روحیه خود را می‌بازد و دست از فعالیت خواهد کشید. شما باید ضعف و قوت کودکان را بپذیرید و آنها را بر اصلاح رفتار خودشان تشویق کنید.

چی بهت گفتم؟

چرا سوالی را می‌پرسید که خودتان جواب را می‌دانید؟ انتظار دارید کودک چه پاسخی بدهد؟ وقتی می‌پرسید: لباست را کجا پرتاب کردی؟ لبخندی موذیانه می‌زند و می‌گذرد. اگر از رفتار او رنجیده‌اید بگویید: «من متاسفم که مجبورم برای بار سوم تکرار کنم که لباست را روی چوب لباسی آویزان کن».

ندو وگر نه می‌افتی!

علی‌رغم تمام توجه شما به محافظت از کودک، به کار بردن این نوع جملات باعث می‌شود کودک بیفتد، زیرا به او القا می‌کنید منتظرید که او به زمین بخورد و این برای کودکی که تلاش می کند مستقل باشد بسیار مضر است. بهتر است در این موارد بگویید: «قبل از دویدن از محکم بودن بند کفش‌هایت مطمئن باش». در این صورت شما در مورد اشکال کفش صحبت کرده‌اید نه ناتوانی کودک.

شوخی کردم

دست انداختن کودک اگر چه ظاهراً شرایط را شاد می‌کند ولی در واقع به شدت مخرب است. هنگامی که کودک عصبانی است، خندیدن به او باعث می‌شود احساس بدتری پیدا کند. شما به عنوان والدین کودک وظیفه دارید او را حمایت کنید نه اینکه باعث اذیت و آزار او شوید. اگر چنین منظوری ندارید هنگامی که کودک ناراحت است شاد نباشید.

منبع :parandcc.blogfa.com